حالا باید چه‌ کار کنیم، دکتر؟!

حالا باید چه‌ کار کنیم، دکتر؟!

تیتر این نوشته، جمله آشنایی میان من و شماست؛‌ شما بیماران محترمی که عجولانه قصد دارید مشکل به وجود آمده خودتان یا خانواده‌تان را حل کنید؛ مشکل شایعی مانند درد در ناحیه کمر که به دنبال ضربه خوردن ایجاد شده.
از آنجا که اغلب شما حوصله مقدمه‌ چینی ندارید سعی می‌کنم در این نوشتار دستورالعمل یا نسخه‌ای کلی بدهم به آنهایی که ضربه‌ای به ستون فقراتشان خورده و حالا کمردرد دارند.
قبل از ارایه نسخه نیز یادآور می‌شوم که این حرف‌ها را به کسانی می‌زنم که به دنبال آسیب، هیچ‌گونه اختلالی در دفع ادرار و مدفوع یا دردی که به سمت پاهایشان منتشر شود،‌ ندارند. اگر این علایم مهم را ندارید و قادرید پاهایتان را حرکت دهید و حس پاهایتان مختل نشده، بهترین و اصولی‌ترین درمان شما استراحت است.
این که چطور استراحت کنید مهم است. پزشکان قبلا تجویز می‌کردند روی زمین یا تخت سفت بخوابید اما امروزه صحبت از این است که تشک طوری باشد که بیمار درد نداشته باشد. خوابیدن روی تخت یا زمین تفاوتی نمی‌کند. اما اگر روی تخت‌خواب استراحت کنید بلندشدن‌تان راحت‌تر خواهد بود. استراحت مطلق یعنی اینکه فقط برای موارد خاص اجازه دارید بلند شوید. استراحت در حالت خوابیده به طرفین، با پاهای خم‌شده به داخل شکم بهتر است و اگر عادت به طاقباز خوابیدن دارید، یک بالش زیر زانو بگذارید. در ضمن هرگز نباید روی شکمتان بخوابید. استفاده از داروهای شل‌کننده و خواب‌آور هم لازم است تا مجبورتان کند بخوابید و 48 ساعت استراحت مطلق کنید و فقط برای دستشویی رفتن بلند شوید.
اگر درد شما بعد از 48 ساعت کمتر شود، علامت خوبی است و از 2 روز تا 2 هفته این استراحت را تمدید می‌کنیم. استراحت در این شرایط تا 90 درصد در بهبودی شما نقش دارد و برعکس تصور رایج، دارودرمانی نقش عمده‌ای ندارد. اما چند نکته دیگر می‌گویم که بسیار در این استراحت مطلق ضروری‌اند. اول اینکه بی‌حرکتی شما و مصرف مسکن‌ها، اگر با رژیم غذایی نامناسب همراه شود، مشکل یبوست را برایتان ایجاد می‌کند و این مشکل باعث تشدید کمردرد شما خواهد شد. پس اگر سابقه یبوست دارید، از داروهای ملین استفاده کنید و در رژیم غذایی‌تان از میوه و سبزیجات و ملین‌هایی مانند روغن زیتون، آلو و گلابی استفاده کنید. خوردن ویتامین‌ها ضرورتی ندارد اما قرص ویتامین B چون بازسازی‌کننده سیستم عصبی است، توصیه می‌شود.
برای ممانعت از لخته شدن خون در پاهایتان می‌توانید بدون حرکت کمر، به آرامی پاها و انگشتان خود را منقبض و منبسط کنید. خانم‌ها حتما جوراب واریس بپوشند. نکته مهم دیگر، بخش روحی‌روانی ماجراست. آسیب به ستون فقرات که ستون حرکتی بدن شماست، ناراحت‌کننده است اما باید مثبت فکر کنید و افکار منفی را دور بریزید. در مدت استراحت نباید رابطه زناشویی داشته باشید اما ارتباطات عاطفی، به ویژه با افرادی که انرژی مثبت به شما می‌دهند، ضروری است. اگر به توصیه‌هایی که گفته شد توجه کنید 96 تا 97 درصد درد کمرتان برطرف می‌شود و صدمه‌ای که به دیسک شما وارد شده، بهبود می‌یابد.

پی نوشت ها :

* مجراح و متخصص مغز و اعصاب

منبع:www.salamat.com

مشکل جنسی یک‌سوم مردان

مشکل جنسی یک‌سوم مردان

دلایل و درمان‌های انزال زودرساختلالات جنسی شایع در مردان را می‌توان به 3 دسته بزرگ تقسیم کرد: اختلال در میل جنسی، اختلال در نعوظ و اختلال در انزال. اختلال در انزال خود 3 نوع شایع دارد که عبارتند از: انزال زودرس، انزال دیررس و عدم انزال. انزال زودرس شایع‌ترین اختلال جنسی در مردان است.
تقریبا از هر 3 نفر مرد، یکی از آنها دچار انزال زودرس است. انزال زودرس می‌تواند ضمن ایجاد مشکلات زیاد در روابط زناشویی، تبعات اجتماعی و خانوادگی شدیدی نیز داشته باشد. متاسفانه کم نیستند بیمارانی که به پیشنهاد دوستان و اطرافیان برای درمان مشکلشان از مواد مخدر استفاده می‌کنند و رفته‌ رفته دچار اعتیاد می‌شوند. متاسفانه گاه مشکل انزال زودرس سبب اختلال در روابط زن و شوهر می‌شود و به جدایی می‌انجامد.
انزال پدیده‌ای است که در آن سیستم عصبی مرکزی و محیطی دخیل هستند. نقاط مختلفی از مغز در یک رابطه نزدیک با یکدیگر هماهنگ عمل می‌کنند تا یک انزال طبیعی در مرد اتفاق بیفتد. هر عاملی که سبب ایجاد اختلال یا آسیب در سیستم عصبی مرکزی یا محیطی شود، می‌تواند به ایجاد اختلال در فرآیند انزال منجر شود.

تعریف انزال زودرس

انزال زودرس به انزالی گفته می‌شود که زودتر از 2 دقیقه پس از زمان نزدیکی و در بیش از 90 درصد روابط اتفاق بیفتد و این در صورتی است که فرد نزدیکی مرتب و منظمی داشته باشد. به این معنی که اگر توالی روابط زناشویی کم، مثلا در ماه یکبار یا حتی کمتر از آن باشد، نمی‌توان در مورد اینکه فرد دارای انزال زودرس است یا نه، قضاوت دقیقی کرد. تعریفی که اینجا از انزال زودرس به عمل آمد، اهمیت خیلی زیادی دارد و پزشک باید نسبت به بررسی و درمان مردانی اقدام کند که در تعریف علمی می‌گنجند. خود انزال زودرس 2 نوع است؛ یکی نوع اولیه که فرد از بدو زندگی زناشویی دارای انزال زودرس است و دیگری ثانویه، به این معنی که بیمار پس از یک دوره روابط زناشویی طبیعی، دچار انزال زودرس می‌شود.

علل انزال زودرس

پس از اینکه مشخص شد که مردی طبق تعریف علمی دارای انزال زودرس است، نباید بلافاصله برای او دارو تجویز کرد. پدیده انزال زودرس نیاز به بررسی دقیق توسط پزشک متخصص در زمینه اختلالات جنسی دارد که ابتدا با دریافت یک شرح حال دقیق و صحبت با بیمار شروع می‌شود. گاه هنگامی که با بیمار صحبت می‌شود، متوجه می‌شویم که مشکلات دیگری هستند که به صورت انزال زودرس تظاهر کرده‌اند و در حقیقت فرد دارای انزال زودرس نیست. مثلا مشکلات عاطفی بین زن و شوهر گاه به‌صورت انزال زودرس خودنمایی می‌کنند، یا اینکه مرد دارای اختلال در نعوظ به شکل عدم توانایی در تداوم آن است و برای اینکه این عدم توانایی در ابقای نعوظ مشکل‌ساز یا آشکار نشود، وقوع انزال را عمدا تسهیل می‌کند. در این موارد باید به ریشه مشکل پرداخت و آن را برطرف کرد. علاوه بر موضوعات فوق‌الذکر، برخی بیماری‌ها می‌توانند سبب انزال زودرس شوند و در حقیقت در صورت امکان باید عامل اولیه درمان شود که به دنبال آن، عارضه ثانوی بیماری که همان انزال زودرس است نیز درمان خواهد شد.
بیماری‌هایی که انزال زودرس ایجاد می‌کنند
سردسته این بیماری‌ها، عفونت یا التهاب پروستات است که در اصطلاح به آن پروستاتیت می‌گویند. این بیماری با بزرگ شدن پروستات که کم‌کم در سنین بعد از 50 سالگی شروع می‌شود، متفاوت است. مردانی که مبتلا به عفونت یا التهاب پروستات هستند، ممکن است دچار انزال زودرس شدید شوند. این‌گونه افراد هر قدر هم تحت درمان‌های مرسوم انزال زودرس قرار گیرند، تا زمانی که پروستاتیت آنها درمان نشود، بهبود پیدا نخواهند کرد. علت دیگر موارد روحی-رو انی هستند. مثلا گاه مردانی که دچار اضطراب هستند، ثانویه به آن دچار انزال زودرس نیز می‌شوند و با درمان اضطراب، انزال زودرس آنها نیز درمان خواهدشد. گاه انزال زودرس منشا هورمونی دارد. مثلا افرادی که از پرکاری تیرویید رنج می‌برند، ممکن است دچار انزال زودرس شوند. همان‌طور که در بالا نیز ذکر شد، یکی از علل نسبتا شایع انزال زودرس، تعداد روابط زناشویی اندک است، که از علل نسبتا مهم است و باید به آن توجه کرد.

درمان انزال زودرس

قبل از شروع به توضیح اجمالی درمان انزال زودرس، به 2 نکته مهم باید توجه کرد وگرنه هم درمان بی‌اثر خواهد بود و هم اینکه فرد مراجعه‌کننده علاوه بر اینکه متحمل هزینه می‌شود، در معرض عوارض داروهای مختلف که گاه نیز خطرناک هستند، قرار خواهد گرفت. اولین نکته همان تشخیص دقیق انزال زودرس است، که باید در تعریف علمی آن بگنجد. ممکن است افراد مختلف انتظارات متفاوت از خود یا باورهای نادرست داشته باشند، که باید با این افراد صحبت کرد و توضیح داد که بیماری خاصی ندارند و بی‌مورد دنبال درمان‌های مختلف نباشند. نکته بعدی، بررسی بیمار مبتلا به انزال زودرس از نظر وجود احتمالی سایر بیماری‌ها است که منجر به انزال زودرس شده‌اند، چون اگر مثلا مردی دارای التهاب پروستات باشد، از درمان‌های مرسوم برای انزال زودرس سودی نخواهد برد و تجویز دارو برای این‌گونه مردان توصیه نمی‌شود. لازم است بدانید که هیچ دارویی وجود ندارد که صددرصد انزال زودرس را درمان کند؛ برای درمان انزال زودرس هیچ نوع دستگاهی که مورد تایید مراجع معتبر علمی باشد وجود ندارد و کلا هدف پزشک همیشه درمان بیماری است، نه تسکین موقتی آن. مثلا بیماری با سردرد مزمن مراجعه می‌کند. خدای نکرده ممکن است علت آن تومور مغزی باشد و تجویز صرف مسکن به این فرد، موجب نادیده گرفتن علت بیماری اصلی خواهد شد. در حال حاضر در شروع، درمان استاندارد دارودرمانی است. دارودرمانی اگر به صورت صحیح انجام شود، در 70 تا 80 درصد بیماران موثر است و برای همیشه درمان خواهند شد. در مواردی که دارودرمانی موثر واقع نشده است، بیمار باید توسط متخصص مربوطه روان‌درمانی یا رفتاردرمانی شود. در علوم‌پزشکی برای بسیاری از بیماری‌ها که لازم است دارو درمانی انجام شود، یک یا 2 یا حداکثر 3 داروی انتخابی وجود دارد ولی این امر در مورد انزال زودرس صدق نمی‌کند. اولا انزال زودرس درمان دارویی انتخابی ندارد، دوم اینکه برای درمان انزال زودرس داروهای مختلف از خانواده‌های دارویی متفاوت وجود دارند. نکته مهم این است که گاهی یک درمان در بیماری موثر واقع می‌شود اما بیمار دیگری از آن سود نبرد. بنابراین پزشک پس از اخذ شرح حال و بررسی‌های لازم، تصمیم می‌گیرد که بهترین دارو برای بیمار کدام است. گاه مشاهده می‌شود که بیمار مبتلا به انزال زودرس که از تجویز دارویی نتیجه گرفته است، همان را به دوستان و آشنایان نیز توصیه می‌کند، که این امر می‌تواند خطرناک باشد. در حال حاضر بیشترین داروهایی که برای درمان دارویی انزال زودرس تجویز می‌شوند، از خانواده داروهایی هستند که میزان سروتونین در مغز را بالا می‌برند. مورد استفاده اصلی این داروها درمان افسردگی است که با مقادیر و رژیم درمانی متفاوت برای بیماران مبتلا به انزال زودرس تجویز می‌شوند. ضمن اینکه انواع و اقسام مختلف از این داروها در بازار وجود دارند، هر بیماری بسته به شرایط بالینی از یک نوع به‌خصوص از آنها سود خواهد برد و اگر به نحو صحیح تجویز و استفاده نشوند، می‌توانند به عوارض ناخواسته زیان‌بار منجر شوند. موضوع مهم در مورد درمان انزال زودرس روش تجویز و استفاده دارو است، که در رابطه با آن 3 نکته را باید متذکر شد:
1) درمان دارویی انزال زودرس به‌صورت روزانه است، یعنی لازم است بیمار داروی تجویزشده را هر روز تا موقعی که پزشک معالج صلاح می‌داند مصرف کند. به عبارتی دیگر، مصرف یک داروی به‌خصوص چند ساعت قبل از رابطه زناشویی، فایده‌ای در درمان انزال زودرس ندارد.
2) اثر درمان دارویی انزال زودرس در دراز مدت مشخص می‌شود و برای ظهور آثار درمانی داروی تجویز شده معمولا حداقل 2 هفته باید منتظر ماند.
3) داروی تجویز شده به هیچ‌وجه نباید به یک‌باره قطع شود. پزشک معالج نحوه قطع دارو و زمان آن را مشخص خواهد کرد.

عوارض داروهای تجاری

در حال حاضر تبلیغات گسترده‌ای در مورد بعضی کرم‌ها و اسپری‌ها می‌شود که ترکیب اکثر آنها ماده‌ای بی‌حس‌کننده به نام گزیلوکایین یا لیدوکایین است. این کرم‌ها و اسپری‌ها نه تنها اثر درمانی ندارند، بلکه 4 عارضه نیز خواهندداشت. اول اینکه رفته‌ رفته برای بیمار عادت می‌آورند که باید به طور دایم از آن استفاده کند، دوم میزان رضایتمندی جنسی هم در فرد موردنظر و هم به ویژه در همسر وی کاهش می‌یابد. سوم اینکه رفته‌ رفته آثار درمانی آنها کاهش یافته و بیمار باید مقادیر استفاده شده را زیاد کند که خطرناک است، چون مواد بی‌حس‌کننده از راه پوست و مخاط به راحتی جذب خون می‌شوند و مصرف مقادیر بیش از حد آنها خطر مسمومیت دارویی هم در شوهر و هم در همسر را به همراه دارد و نکته آخر اینکه استفاده از کرم‌ها و اسپری‌ها که گاهی نیز توسط مراکز غیرمجاز تولید می‌شوند، احتمال عفونت‌های دستگاه تناسلی به‌ویژه در خانم‌ها را زیاد می‌کند. در کل از نظر علمی 3 نوع درمان شناخته‌شده برای انزال زودرس وجود دارد: روان‌درمانی، رفتاردرمانی و دارودرمانی.

پی نوشت ها :

* اورولوژیست،رییس انجمن سلامت خانواده ایران

منبع:www.salamat.com

درمان تجمع سرومن گوش

درمان تجمع سرومن گوش

سرومن یا واکس گوش در حالت عادی به کمک یک مکانیسم پاکسازی خودبه‌خود که به وسیله حرکات فک تسهیل می‌گردد، از کانال گوش خارج می‌شود. گاهی اوقات این مکانیسم به خوبی اثر نمی‌کند و تجمع سرومن باعث ایجاد علایمی همچون درد،‌ خارش، وزوز گوش و کاهش شنوایی می‌شود. تجمع سرومن یکی از شایع‌ترین علل گوشی مراجعه بیماران به پزشک است. اگرچه وجود سرومن بیش از حد در 10 از کودکان و بیش از 30 از سالمندان و بیماران مبتلا به اختلالات شناختی مشاهده می‌گردد، اما تجمع سرومن مشکلی است که کمتر از حد واقعی آن تشخیص داده و احتمالا درمان می‌شود.
تشخیصسرومن به خودی خود معمولا بدون علامت است و در معاینه فیزیکی اختلالی ایجاد نمی‌کند. تشخیص تجمع سرومن تنها زمانی ضروری است که این تجمع باعث ایجاد علایم (مثل گوش‌درد، وزوز یا سرگیجه) شود یا در ارزیابی گوش مشکل ایجاد نماید.
برای تشخیص این مشکل ضروری نیست که سرومن حتما تمام کانال را پر کرده باشد. با این حال جز در مواردی که مشاهده کانال گوش و پرده صماخ ضروری است، نباید تشخیص تجمع سرومن را مطرح کرد.
استفاده از سمعک با گوشی‌های داخل کانال می‌تواند باعث تحریک غدد سرومن شود و تولید بیش از حد سرومن را به دنبال داشته باشد. پزشکان باید بدانند بیمارانی که از این وسایل استفاده می‌کنند در معرض خطر بالای تجمع سرومن هستند.
با این حال معاینه این بیماران نیز با فواصل کمتر از 3 ماه ضروری نیست.
درمانبیماران باید مطلع شوند که خروج سرومن همیشه ضرورت ندارد. این ماده با خواص محافظتی، نرم‌کنندگی و باکتری‌کشی خود به عنوان یک عامل پاکسازی خودبه‌خود برای گوش عمل می‌کند. سرومن معمولا به طور طبیعی از کانال گوش خارج می‌شود؛ بنابراین تحت‌نظر گرفتن فرد، یک راهبرد درمانی منطقی در بیماران بدون علامتی است که سرومن آنها حالت متراکم پیدا نکرده است.
در مواردی که تجمع سرومن باعث ایجاد علایم یا مانع انجام معاینه بالینی می‌شود، خروج سرومن متراکم ضروری است. در برخی موارد خروج سرومن ممکن است حتی در بیماران بدون علامت نیز اندیکاسیون داشته باشد. کودکان کم‌سن و افراد سالمند یا دچار اختلال شناختی در معرض خطر بالای تجمع سرومن هستند اما ممکن است از علایم خود آگاهی نداشته باشند یا قادر به بیان آن نباشند. در صورت انسداد کانال گوش، پزشک باید نیاز این بیماران به درمان را مورد بررسی قرار دهد.
انتخاب‌های درمانی

جدول1. انتخاب‌های درمانی برای تجمع سرومن: مزایا و معایب
انتخاب درمانی	مزایا	معایب و عوارض احتمالی
شستشو	موثر	سوراخ شدن پرده صماخ، درد، سرگیجه، ترومای کانال گوش خارجی، اوتیت خارجی، نقص شنوایی ـ وستیبولی شدید
خارج کردن دستی	موثر	نیازمندی به مهارت ویژه،‌ پارگی پوست،‌ درد، نیاز به همکاری بیمار (خصوصا در کودکان)
فرآورده‌های موضعی	استفاده آسان، موثر اما نه بیشتر از سالین یا آب	اوتیت خارجی، واکنش‌های آلرژیک، درد یا سرگیجه در صورت پاره بودن پرده صماخ، ‌کاهش گذرای شنوایی

انتخاب یک روش، به منابع موجود،‌ تجربه پزشک و سهولت روش مورد استفاده برای تخلیه کانال بستگی دارد. ترکیب روش‌های فوق به صورت همزمان یا متوالی نیز یک گزینه موجود است.
برای شستشوی گوش در مطب معمولا از سرنگ‌های استاندارد شستشوی دهان همراه با (یا بدون) سر مخصوص آن استفاده می‌شود. شستشودهنده‌‌های الکتریکی با طراحی اختصاصی برای این منظور نیز وجود دارند، اما شواهدی دال بر برتری آنها بر سرنگ‌های استاندارد معمولی وجود ندارد. پیش‌درمانی با فرآورده‌های موضعی صرف‌نظر از نوع آنها اثربخشی شستشو را افزایش می‌دهد. از شستشو نباید در بیماران دارای سابقه جراحی گوش یا مبتلا به اختلالات آناتومیک کانال گوش استفاده کرد.
خارج کردن دستی سرومن متراکم نیازمند یک ابزار برای مشاهده (مثل اسپکولوم یا اتوسکوپ دستی، چراغ پیشانی یا میکروسکوپ دوچشمی) و یک ابزار برای خارج‌سازی (مثل حلقه‌ها یا قاشقک‌های فلزی و پلاستیکی، پنس سوسماری یا کورت) است. گاهی اوقات می‌توان برای خروج سرومن‌های نرم از گوش‌پاک‌کن‌های دارای نوک پنبه‌ای یا آسپیراسیون به وسیله یک سر ساکشن متصل به پمپ ایجادکننده فشار منفی استفاده کرد.
فرآورده‌های موضعی برای درمان تجمع سرومن به سه شکل موجود هستند: محلول در آب، روغنی و همچنین غیرروغنی ـ غیرمحلول در آب (جدول 2). حلال‌های محلول در آب، باعث هیدراسیون و قطعه‌قطعه شدن بقایای کراتینوسیت‌ها می‌شوند. محلول‌های روغنی که در واقع سرومنولیتیک نیستند، باعث لغزنده و نرم شدن سرومن می‌شوند اما آن را تجزیه نمی‌کنند. روش اثر فرآورده‌های غیرروغنی ـ غیرمحلول در آب مشخص نیست. مطالعات نشان داده‌اند که هر یک از این فرآورده‌های موضعی نسبت به عدم درمان برتری دارند، اما شواهد اندکی در مورد برتری این فرآورده‌ها بر یکدیگر موجود است. استفاده همزمان از فرآورده‌های سرومنولیتیک و شستشو، پیامدهای بهتری به دنبال دارد اما هیچ یک از این فرآورده‌ها بر یکدیگر ارجح نیستند.
گزینه‌های نامناسب برای درمان تجمع سرومن شامل استفاده از سرنگ‌های شستشو در منزل، استفاده از گوش‌پاک‌کن و استفاده از فتیله‌های شمعی گوش(ear candling) است. استفاده از فتیله‌های شمعی یک درمان جایگزین عامه‌پسند است که در آن قطعه‌ای پنبه به شکل فتیله درآمده و پس از آغشته شدن به موم، یک سر آن وارد گوش و سر دیگر آن آتش زده می‌شود. در تبلیغات عنوان می‌شود که این روش همانند یک شمع، سرومن گوش را با تاثیری «دودکش مانند» خارج می‌کند. اگرچه داده‌های قابل اعتمادی درباره این روش وجود ندارد،‌ مطالعات محدود حاکی از آن است که این روش راهی نامعقول،‌ غیرموثر و احتمالا خطرناک است و اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا (FDA) نیز در مورد استفاده از این روش هشدار داده است.

جدول2. فرآورده‌های موضعی برای درمان تجمع سرومن
فرآورده‌ها	ترکیبات فعال
روغنی
روغن بادام	-
روغن آراکیس (arachis)	-
Earex	روغن آراکیس، روغن بادام، روغن کافور تقطیرشده
روغن معدنی/ وازلین مایع	-
روغن زیتون	-
محلول در آب
اسید استیک	-
Cerumenex	تری‌‌اتانل‌آمین پلی‌پپتید اولئات تغلیظ‌شده
Colace	دوکوزات سدیم
پراکسید هیدروژن	-
بی‌کربنات سدیم	-
محلول سالین استریل	آب
سایر
Audax	کولین سالیسیلات،‌ گلیسرین
Debrox	کاربامید پراکسید (پراکسید اوره ـ هیدروژن (

عوارضپزشکان باید ضمن گرفتن شرح حال از بیماران مبتلا به تجمع سرومن، از آنها معاینه فیزیکی به عمل آورند تا عوامل تاثیرگذار بر درمان مانند تنگی کانال، سوراخ بودن پرده صماخ، دیابت، نقص ایمنی یا درمان با داروهای ضدانعقادی شناسایی گردد.
عوامل آناتومیک مادرزادی یا اکتسابی که باعث تنگی کانال گوش می‌شوند می‌توانند به علت محدود کردن میدان دید و افزایش احتمال تروما بر روند درمان تاثیرگذار باشند. تنگی کانال باعث دشوار شدن شستشو و خارج کردن دستی سرومن با ابزار می‌شود. تنگی کانال در مبتلایان به نشانگان داون و سایر اختلالات جمجمه‌ای ـ صورتی یا افراد مبتلا به اوتیت خارجی مزمن شایع است. شستشوی بی‌خطر و موثر در این گروه از بیماران همیشه ممکن نیست.

جدول3. تشخیص‌های افتراقی تجمع سرومن

عوارض جانبی داروها اختلالات پوست کانال گوش اختلالات کارکرد شیپور استاش تومورهای سر و گردن اوتیت مدیا اتواسکلروز کاهش شنوایی حسی ـ عصبی نشانگان مفصل تمپورومندیبولار عفونت تنفسی فوقانی

سوراخ بودن پرده صماخ، گزینه‌های درمانی موجود برای خروج سرومن را محدود می‌کند. عفونت، درد و کاهش شنوایی به علت سمیت گوشی (اتوتوکسیسیته)، عوارض محتملی هستند که بسته به محلول مورد استفاده برای شستشو ممکن است ایجاد شوند. شستشوی گوش در فرد دچار پارگی پرده صماخ می‌تواند به علت بروز اثرات کالریک، باعث ایجاد سرگیجه شود. خروج مکانیکی سرومن روش ارجح در این گروه از بیماران است.
مبتلایان به دیابت نسبت به افراد دیگر میزان pH سرومن بالاتری دارند. این مساله باعث تسهیل رشد عوامل پاتوژن در این افراد می‌شود. پزشکانی که در این بیماران از روش شستشو استفاده می‌کنند باید مراقب باشند ترومای واردشده به کانال گوش حداقل باشد. به علاوه، پیگیری دقیق و استفاده از قطره‌های اسیدی‌کننده کانال گوش پس از شستشو در این افراد باید مدنظر قرار گیرد.
شستشو با آب لوله‌کشی با ایجاد اوتیت خارجی بدخیم همراهی داشته است. از آنجایی که بروز این بیماری در مبتلایان به ایدز گزارش شده است، ممکن است شستشو با آب لوله‌کشی این بیماران را در معرض خطر قرار دهد.
بیمارانی که تحت درمان با داروهای ضدانعقاد قرار دارند در معرض خطر بالاتر خونریزی پوستی با هماتوم زیرجلدی هستند. استفاده دقیق از ابزار برای به حداقل رساندن خونریزی ضروری است.
پیگیریعلایم ناشی از تجمع سرومن با علایم بیماری‌های مختلف دیگری همپوشانی دارد. پس از خروج سرومن بیمار باید از این نظر که علایم وی به وسیله سرومن ایجاد شده بودند یا خیر، مورد معاینه مجدد قرار گیرد. زمانی دیگر تجمع سرومن مطرح نخواهد بود که امکان معاینه بدون اشکال گوش فراهم شده و بیمار دیگر بدون علامت باشد. در صورت محقق شدن مورد اول و ادامه یافتن علایم بیمار، تشخیص‌های احتمالی دیگر (جدول 3) باید مدنظر قرار گیرند.
منبع:www.salamat.com

دهان زنان بیشتر می‌سوزد

دهان زنان بیشتر می‌سوزد

اصطلاح سوزش دهان اساسا برای توضیح احساس سوزش بر روی زبان، کام یا لب‌ها به کار می‌رود. سوزش دهان، غالبا زنان را مبتلا می‌کند ولی در مردان هم رخ می‌دهد. نسبت زن به مرد تقریبا 7 به یک است و معمولا سالمندان بیشتر دچار این عارضه می‌شوند.
اوج بروز این مشکل دهه پنجم زندگی است. در معاینه مخاط دهان این بیماران معمولا هیچ مورد غیرطبیعی دیده نمی‌شود. برخی بیماران به نقاطی از دهان اشاره می‌کنند و آن را عامل اصلی این مشکل می‌دانند ولی این نقاط، اصولا جزو تنوعات طبیعی مخاط دهان مثل پاپی‌‌های زبان یا غدد چربی هستند. بیماران مبتلا به سوزش دهان عموما یکی از 3 الگوی سوزش را ذکر می‌کنند:
نوع یک: سوزش هنگام بیدار شدن از خواب وجود ندارد ولی کم‌کم در طی روز پدید می‌آید.
نوع دوم: سوزش موقع بیدار شدن احساس می‌شود و تا هنگام به خواب رفتن پابرجا می‌ماند.
نوع سوم: سوزش به تناوب ظاهر می‌شود و مکان‌های غیرعادی نظیر گلو و کف دهان را گرفتار می‌کند.
سوزش دهان، یک بیماری چندعاملی است که عوامل زیادی در بروز آن نقش دارند؛ از جمله، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
کمبود ویتامین‌های B1 ،B2 ،B6 و B12، کمبود آهن، کمبود اسیدفولیک، ابتلا به دیابت، عفونت قارچی دهان، خشکی دهان، اضطراب، افسردگی و حساسیت.
آزمایش کامل خون برای بررسی کمبودهای تغذیه‌ای یا دیابت قندی ضروری است.
پروتزهای بیمار (دست دندان‌های کامل یا تکه‌ای) را باید از نظر طرح مناسب، نقاط تحریک‌کننده مخاط و نیز جنس آلیاژ و سایر مواد متشکله بررسی کرد. میزان ترشح بزاق دهان باید سنجیده شود. همچنین وجود ناراحتی مانند جویدن مخاط یا زبان و سایش دندان‌ها هم باید توسط دندا‌ن‌پزشک یا متخصص بیماری‌های دهان ارزیابی شود. برخی بیماران ممکن است به دلیل ابتلا به اضطراب یا افسردگی به سوزش دهان مبتلا شوند بنابراین ارزیابی بیمار از نظر ابتلا به بیماری‌های روحی- روانی بسیار ضروری است. در بیماران با سابقه کمبودهای تغذیه‌ای بر حسب مورد، ویتامین1 B یا 6 B تجویز می‌شود، اگر اشکالاتی در طرح پروتز بیمار موجود باشد باید پروتز جدید ساخته شود. بیمار باید پس از 4 هفته معاینه شود که نتایج آزمایش خون و میکروب‌شناسی یا سایر آزمایشات در دسترس باشد.
ماهیت چند عاملی سوزش دهان وجود تیمی را طلب می‌کند که متشکل از دندان‌پزشک، متخصص بیماری‌های دهان و در برخی بیماران مشاوره با متخصص پوست، روان‌پزشک یا روان‌شناس بالینی ضروری است.

پی‌نوشت‌ها:

* متخصص بیماری‌های دهان

منبع: www.salamat.com

دنـدان مـصنـوعـی را چگـونـه بایـد شسـت؟

دنـدان مـصنـوعـی را چگـونـه بایـد شسـت؟

گفتگو با دکتر مسعود اجلالی عضو هیأت علمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شهید بهشتیآقای دکتر! خیلی‌ها دست دندان (دندان مصنوعی) زیبایی دارند ولی هنگام غذا خوردن از دهان بیرون می‌افتد یا لق می‌شود. شما چه جور دست دندانی را تایید می‌کنید؟
پروتز برخلاف تصور عمومی فقط یک مصنوع نیست. این وسیله با بافت‌های زنده مانند عضلات، اعصاب و سلول‌ها در تقابل است. بنابراین باید با این بافت‌ها سازگاری داشته باشد. مصنوعاتی مانند چشم مصنوعی در جایگاه خود عملکردی ندارند ولی پروتزهای دندانی علاوه بر تامین زیبایی، عملکردهای متفاوتی مانند جویدن را در دهان برعهده دارند. ولی باید توجه کرد هدف اصلی و اولیه از ساخت پروتزهای دندانی (حفظ نسوج باقیمانده دهان) است. معمولا اگر پروتز اصولی ساخته نشود، این هدف اصلی گم خواهد شد. ممکن است این پروتز در خندیدن زیبا باشد ولی یک عامل مخرب در دهان باشد. این عامل مخرب در ماه‌ها و سال‌های اول خود را نشان نمی‌دهد. تنها سال‌ها بعد که اثر خود را گذاشت و نسوج باقیمانده در دهان را تخریب کرد، به چشم می‌آید که دیگر کار از کار گذشته است و دیگر نمی‌توان پروتزهای معمولی برای بیمار ساخت و جراحی‌های پیچیده روی استخوان و بازسازی پیشرفته استخوان و نسوج نرم لازم خواهد بود.در مواردی که در سنین بالا به دلایل بیماری‌های مختلف امکان این جراحی‌ها وجود نداشته باشد، ممکن است بیمار دیگر نتواند از پروتز یا دست دندان استفاده کند.
پس از غذا خوردن بهترین روش شستن دست دندان چیست؟ باید آن را مسواک زد یا با مایع ظرفشویی شست؟
بسیاری از پروتزهای دندانی از جنس آکریل هستند که این آکریل در برابر برخی مواد آسیب‌پذیر است. بهترین روش، استفاده از (تمیزکننده‌های آنزیمی) ساخت کارخانه‌ها است ولی چون بیشتر سالمندان به این مواد دسترسی ندارند، مناسب‌ترین روش استفاده از وایتکس است. وایتکس همان هیپوکلریت سدیم یا سفید‌کننده خانگی است. یک قاشق غذاخوری از ماده سفیدکننده را درون یک لیوان حل‌ کنید و پروتزی که مواد سازنده آن فقط از آکریل است را درون آن به مدت یک ساعت قرار دهند. سپس آن را خارج کنید و با یک مسواک نرم و صابون آنتی‌باکتریال مایع بشویند. پس از شست‌وشو برای از بین رفتن بوی وایتکس، پروتز را درون آب به مدت 15 تا 30 دقیقه قرار داده و سپس در دهان‌تان بگذارید. این عمل را می‌توان به صورت روزانه انجام داد. اگر توانایی دست سالمندان کاهش پیدا نکرده است، می‌توانند با استفاده از مسواک نرم و صابون مایع، روزی ? بار دست‌دندان خود را شست‌وشو داده و این شست‌وشوی شیمیایی را به روز آخر هفته موکول کنند. از سرکه خانگی سفید نیز می‌توان استفاده کرد. یک قاشق غذاخوری سرکه خانگی سفید را درون یک لیوان آب ریخته و دست دندان را در آن قرار دهید. این روش علاوه بر ضدعفونی کردن دندان مصنوعی، بدرنگی دندان‌ها را نیز کاهش خواهد داد.
‌‌چرا باید این شست‌وشوی هفتگی و روزانه دندان مصنوعی انجام شود؟
تجمع بقایای ریز باقیمانده مواد غذایی، موجب ایجاد بوی بدی در دست دندان مصنوعی خواهد شد. اگر این شست‌وشو و تمیز کردن انجام نشود، برخی خرده‌های غذایی و میکروب‌ها درون خلل و فرج میکروسکوپی آکریل نفوذ می‌کند و پس از یک سال یا دو سالی که کسی که هیچ‌گونه حساسیتی به آکریل نداشته است، ناگهان به دست دندان حساسیت پیدا می‌کند. این حساسیت به دلیل آکریل نیست به دلیل همان مواد نفوذ کرده درون آکریل است که موجب تورم و پرخونی لثه‌های بیماران می‌شود.
خیلی‌ها به دلیل منظره نه چندان زیبا شب‌ها دست دندانشان را از دهان خارج نمی‌کنند. ‌آیا لازم است شب هنگام خواب دست دندان را از دهان بیرون آورد؟
بهتر است در طول شبانه‌روز، چند ساعت دندان خارج از دهان باشد. زیرا بافت‌های تحت پوشش پروتز باید با هوای آزاد در تماس باشند. اگر پروتز از دهان خارج نشود میکروب‌های مضر بی‌هوازی در آن محل رشد پیدا کرده و باعث تخریب نسوج باقیمانده می‌شود. به علاوه لازم است لثه‌ها با مسواک نرم برای دندان‌های قبلی ماساژ داده شوند. می‌توان این ماساژ را با یک حوله گرم و مرطوب به مدت 2 تا 3 دقیقه انجام داد و بافت‌های تحت فشار را از حالت فشار خارج کرد. بهتر است که این چند ساعت در طول شب باشد ولی اگرافراد به دلایلی علاقه ندارند که افراد خانواده متوجه وضعیت دندانی آنها شوند می‌توانند این خارج کردن پروتز را در طول روز انجام دهند و با یک آب نمک رقیق (یک قاشق چایخوری در یک لیوان آب جوشیده ولرم) چند بار در طول روز دهانشان را بشویند.
منبع: www.salamat.com